La Casa Violenta

Ξυπνάω. Πρέπει πάλι να πάω εκεί. Έξω ακόμα είναι νύχτα. Αποφεύγω δέντρα που ξεφυτρώνουν τελευταία στιγμή μπροστά μου και δίπλα μου ακούω να έρπονται ζωντανά αλλά δεν τα βλέπω. Τα νιώθω όμως. Είναι σχεδόν πάνω μου. Παρακαλάω να φτάσω σώα. Επιτέλους το διώροφο βρωμόσπιτο αρχίζει να αχνοφαίνεται. Περνάω τα εμπόδια ένα ένα όπως κάθε μέρα και φτάνω μπροστά στην εξώπορτα. Σηκώνω με όλη μου τη δύναμη το λοστάρι που κρατάει την πόρτα για να μπω μέσα. Πέφτω κάτω. Δεν θα κλάψω ούτε σήμερα. Ξέρω τί με περιμένει. Προσπαθώ ξανά και τα καταφέρνω. Τα χέρια μου είναι ήδη γεμάτα αίμα. Μπαίνω μέσα και με παίρνει αυτή η σιχαμερή βρώμα. Μυρίζει καπνό, αλκοόλ και κακομεταχειρισμένα σώματα. Το στομάχι μου ανακατεύεται. Ξεκινάω αμέσως να τρίβω τα πατώματα. Μου έχουν πει να προσέχω κυρίως τη σκάλα. Μαζεύω σκουπίδια και προσωπικά αντικείμενα των ανθρώπων που ήταν εδώ τη νύχτα. Καθαρίζω καλά τα αίματα και τα ξερατά. Τώρα όλα γυαλίζουν και μυρίζουν καλύτερα. Ανοίγω τις βαριές κουρτίνες και στολίζω το χώρο με λουλούδια. Είναι σαν να μην έχει συμβεί τίποτα το προηγούμενο βράδυ εδώ μέσα. Ούτε εγώ θα το καταλάβαινα αν δεν το ήξερα. Είμαι χάλια.

Ακούω βήματα απ' έξω. Ήρθαν. Μπαίνουν μέσα και με ρίχνουν κάτω. Με κλωτσάνε αλύπητα για να μην μπορώ να σηκωθώ. Είναι ακόμα μεθυσμένοι από τις βραδυνές διασκεδάσεις τους. Μου περνάνε το σιδερένιο κολάρο στο λαιμό και με τραβάνε με αλυσίδα από δω κι από κει. Μιλάνε για την ξέφρενη νύχτα που πέρασαν σ' αυτό το σπίτι και γελάνε υστερικά. Δεν τα θυμούνται όλα. Εγώ ξέρω όλα όσα συνέβησαν. Τα καθάρισα προηγουμένως. Αυτός που καθαρίζει τα ξέρει όλα. Γι' αυτό μου περνούν το κολάρο και δεν μ' αφήνουν να φύγω πριν με κάνουν να τα ξεχάσω. Ξημέρωσε. Υποδέχονται τώρα τους πρωινούς καλεσμένους με τσάι και κουλουράκια βουτύρου. Φοράνε άσπρα καθαρά ρούχα που μυρίζουν καλά. Χαμογελούν. Με περιφέρουν με το κολάρο ανάμεσα στους καλεσμένους για να τους υπηρετώ. Οι καλεσμένοι ξέρουν ότι μπορούν να με κάνουν ό,τι θέλουν και μερικοί με κλωτσάνε κι αυτοί όπως τα αφεντικά μου. Υπάρχουν κι άλλοι που χρησιμοποιούν γι' αυτή τη δουλειά. Η μόνη μου ελπίδα είναι πως μια μέρα θα τα καταφέρω να ξεφύγω και θα μιλήσω σε όλους γι' αυτά που κάνουνε.