Η ΚΥΡΙΑ ΜΕ ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ ΚΑΠΕΛΟ

Μία μοναδική φορά έτυχε να πιστέψει η κυρία με το αστείο καπέλο, άνθρωπο με σοβαρό καπέλο.

• Να σημειωθεί πως παρουσιάστηκε μπροστά της, την ώρα που έπινε τον καθιερωμένο απογευματινό καφέ της, στο όμορφο καφενείο με τα πολλά λουλούδια, στον πλακόστρωτο δρόμο με τη συστάδα των δέντρων και τα κουκλίστικα μαγαζιά, απέναντι από το σπίτι της.

Για να καταλάβετε για τί είδους κυρία μιλάμε, η κυρία με το αστείο καπέλο, είχε επιλέξει τα πάντα στη ζωή της πολύ προσεκτικά, έτσι ώστε να της αρέσουν πάρα πάρα πολύ.

Το σπίτι της, με πολλά παράθυρα, όμορφα κάδρα, ντελικάτα έπιπλα και θέα στο δρόμο σαν από καρτ ποστάλ.

Τα ρούχα της, ραμμένα ακριβώς στα μέτρα της, με σικ γραμμές, ευφάνταστα σχέδια και το καπέλο της μοναδικά αστείο, με έναν τρόπο που θα ζήλευαν πολλά καπέλα και με έναν τρόπο που να την κάνει τόσο μα τόσο ξεχωριστή.

Το φιλέτο της μέτρια ψημένο και ζουμερό συνοδευόμενο από στρογγυλές πατατούλες και λαχανικά και ο καφές της με μια στρώση βελουτέ γάλα από πάνω και τρεις κόκκους κακάο.

Πολύ συγκεκριμένες προτιμήσεις στη μουσική, τη ζωγραφική, το θέατρο, το σινεμά και τους ανθρώπους.

Μια κυρία πραγματική, που η ύπαρξή της, δεν εξαρτάται από κανέναν και τίποτα, παρά μόνο από την ποιότητα, την καλαισθησία και τη γαλήνη.

Εκείνο λοιπόν το απόγευμα, που έπινε τον καφέ της κάτω από τον διακριτικά ζεστό ήλιο, κάνοντας ωραίες σκέψεις και πλάθοντας διασκεδαστικές ιστορίες με τη φαντασία της, κάτι έκανε σκιά στα μάτια της.

Και δεν ήταν το βέλο της.

Ήταν ένας ψηλός, γοητευτικός, πολύ σοβαρός κύριος που κρατούσε μια μαύρη ομπρέλα και φορούσε ένα πάρα πολύ σοβαρό καπέλο.

Αυτός ο κύριος κάθισε στο ακριβώς διπλανό άσπρο μεταλλικό τραπεζάκι με τα γυριστά ποδαράκια που πάνω του είχε το μικρό βαζάκι με τα δύο ανθάκια και παράγγειλε έναν σκέτο μαύρο καφέ.Έπειτα, γύρισε προς το μέρος της, την κοίταξε κατά πρόσωπο και την καλησπέρισε σαν να την γνώριζε, χωρίς χαμόγελο, παρότι ευγενικά.

Η κυρία με το αστείο καπέλο σκέφτηκε πως σίγουρα δεν γνώριζε αυτόν τον σοβαρό κύριο μια που στη ζωή της, ευτυχώς, ελάχιστους τέτοιους σοβαρούς ανθρώπους είχε συναναστραφεί, μια που δεν έκανε ποτέ παρέα με υπάλληλους τραπεζών, δικαστές ή αστυνομικούς και γενικά ανθρώπους που φορούσαν σοβαρά καπέλα, ή καπέλα με κύρος, ή καπέλα αξιώσεων.

Γι' αυτό το λόγο μάλλον, η κυρία με το αστείο καπέλο αποφάσισε να συνεχίσει να διασκεδάζει με τις αστείες σκέψεις της χωρίς να δώσει δικαίωμα για περαιτέρω συζητήσεις με σοβαρούς κυρίους.

Ο κύριος συνοφρυώθηκε, αλλά μετά από λίγο ξαναγύρισε προς το μέρος της κυρίας και την φώναξε, για να της πει αυτή τη φορά πως θα ήθελε να της μιλήσει. Εκείνη απόρησε, όμως σκέφτηκε πως ίσως ήταν όντως ανάγκη να αφήσει για λίγο τις σκέψεις της και να ακούσει τον κύριο, όποιος κι αν ήταν αυτός.

Κι έτσι ο πολύ σοβαρός κύριος με το πάρα πολύ σοβαρό καπέλο, δεν έχασε την ευκαιρία να αρχίσει την εκ βαθέων εξομολόγησή του, για το πώς έγινε και έφτασε να φοράει αυτό το καπέλο, για τους λόγους που τον οδήγησαν εκεί και τελικά για το πόσο μεγάλη είχε καταστεί η ανάγκη να το βγάλει και να φοράει ένα αστείο ή αλλιώς να απαρνηθεί τη ζωή του.

Η κυρία θορυβήθηκε, μα αισθάνθηκε ανήμπορη να δώσει τις κατάλληλες οδηγίες, διότι δεν ήξερε πώς να μάθει κάποιον να φοράει ένα αστείο καπέλο, παρά μόνο να το φοράει η ίδια.

Αυτός ο κύριος λοιπόν και η λυπητερή ιστορία του, έγινε η αφορμή και η κυρία με το αστείο καπέλο άνοιξε τους ορίζοντές της -και ταυτόχρονα την παγκόσμιας φήμης ακαδημία εκμάθησης φορέματος αστείων καπέλων, ύστερα από μια διεξοδική και πολύχρονη έρευνα πάνω στη συμπεριφορά και τα κίνητρα των ανθρώπων με σοβαρά καπέλα, με κατοχυρωμένη με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας μέθοδο που ανέπτυξε έπειτα από πειράματα πάνω στον κύριο που πρώτος συνέβαλε σ' αυτήν την προσπάθεια, κάνοντας μάλιστα δωρεά, μετέπειτα στους φοιτητές το σοβαρό του καπέλο για να το εξετάσουν- και έγινε η πρώτη κυρία που αφιέρωσε τη ζωή της στους ανθρώπους με σοβαρά καπέλα. 

Φωτογραφία του Γιώργου Γερασιμίδη για την παράσταση Storytelling, Μάιος 2012