Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΟ

Κάποτε μέσα στους αιώνες έζησε στον κόσμο μια γυναίκα χωρίς πρόσωπο. Στο σημείο που έπρεπε να υπάρχουν μάτια δεν υπήρχε τίποτα. Κι εκεί που έπρεπε να υπάρχουν στόμα, μύτη, φρύδια, αυτιά, εκεί πάλι, δεν υπήρχε τίποτα.

Η γυναίκα αυτή δεν ήταν δυστυχισμένη, ίσα ίσα, τα είχε όλα σκεφτεί και μελετήσει και ένιωθε απαλλαγμένη από διάφορα δεινά που μπορεί να προκαλεί η ύπαρξη προσώπου. Δεν υπήρχε τίποτα που να μην μπορεί να κάνει η γυναίκα χωρίς πρόσωπο, αφού είχε τόσο πολύ καλλιεργήσει την ψυχή της, που κατάφερε από πολύ μικρή βιολογική ηλικία να βλέπει, να ακούει και να γεύεται τα πάντα μέσω αυτής.

Όσο η γυναίκα μάθαινε τρόπους να ζει κάπως παράλληλα με τις ζωές των άλλων -ίσως και όχι καμιά φορά- όλα κυλούσαν περίπου κανονικά. Όμως την εικοστή ένατη ημέρα, του πέμπτου μήνα, του εικοστού έβδομου έτους, ή αλλιώς, την εννεάκις χιλιοστή εξακοσιοστή πεντηκοστή τρίτη ημέρα της βιολογικής της ηλικίας, εμφανίστηκε μπροστά της ένας άντρας. Είδε πως είναι όμορφος και άκουσε που της μιλούσε, αφού αυτή δεν την γελούσαν ποτέ τα δικά της μάτια και αυτιά. Είπε πως από την πρώτη στιγμή που την είδε, ήξερε μέσα του πως αυτή θέλει.

Τίποτα από όλα αυτά δεν ξάφνιασε τη γυναίκα χωρίς πρόσωπο, ήξερε πως πρόκειται κάποια από τις μέρες της να την αγαπήσει ένας άντρας, αλλά δεν ήξερε ποιός. Τώρα όμως ξέρει, γιατί αυτός ο άντρας την κοίταζε στα μάτια, μέσα στα μεγάλα, όμορφα μελαγχολικά της μάτια που υπήρχαν. Της φιλούσε το στόμα, το ένιωθε, ένιωθε αυτό το υπέροχο, γλυκό φιλί του, ένιωθε δύο στόματα να εφαρμόζουν τέλεια και να φιλιούνται. Μύριζε τα μαλλιά του, τους χυμούς του λαιμού του, όλου του κορμιού του, άκουγε την ανάσα του, τους παλμούς της καρδιάς του, την άγγιζε παντού, στα χέρια, στα δάχτυλα, παντού και στο πρόσωπο, παντού.

Κι αυτή ήταν σίγουρη πια πως είχε ένα. Το πρόσωπο που έβλεπε αυτός όταν την κοίταζε.

Η γυναίκα δε χρειαζόταν πια να τα κάνει όλα με την ψυχή της. Αγάπησε τόσο βαθιά αυτόν τον άντρα, που ήταν έτοιμη να του τη δώσει. Να μπορεί κι αυτός να βλέπει, να ακούει, και να γεύεται τα πάντα μέσα απ'αυτή. Και του την έδωσε.

Και μετά απ'αυτό, o άντρας έφυγε χωρίς πώς και γιατί. Δηλαδή εξαφανίστηκε. Και πήρε μαζί του την ψυχή της αν και μπορεί να μην ήταν αυτό που ήθελε, απλά επειδή εκείνη θέλησε να του τη δώσει. Κι αυτή έμεινε με ένα πρόσωπο, χωρίς να ξέρει πώς ζει κάποιος με πρόσωπο, απλά επειδή το είδε εκείνος όταν την κοίταξε.

Και τώρα η γυναίκα ήταν πια μια γυναίκα σαν τις άλλες με πρόσωπο, που ποτέ δεν ήθελε να είναι, αλλά έγινε γιατί ήθελε να αγαπηθεί κι αυτή με έναν άντρα.

Από την παράσταση Storytelling, Μάιος 2012