ΜΙΑ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΜΙΚΡΗ

Κάποτε σε μια γκρίζα πόλη με ψηλά, ορθογώνια, γκρίζα, βρώμικα κτίρια, που μέσα τους είχαν μικρά κουτάκια για να ζουν θλιμμένοι, κενοί άνθρωποι, εκεί, ζούσε ένα κορίτσι. Αυτό το κορίτσι δεν ήταν κάποιο ιδιαίτερο. Aπλώς έτυχε να μην το αγαπάει κανείς.

Αυτή η γυναίκα που τη γέννησε, ήταν κάπως απασχολημένη με διάφορα κακά πράγματα και αυτός ο άντρας που έκανε τη γυναίκα να τη γεννήσει, δεν της φερόταν καθόλου μα καθόλου ωραία. Κι έτσι αυτό το κορίτσι, δεν το αγαπούσε κανείς. Ούτε κανένας άλλος άντρας ή γυναίκα, ούτε κανένα άλλο κορίτσι ή αγόρι.

Το κορίτσι χωρίς να ξέρει το γιατί, ένιωθε κάπως περίεργα με όλη αυτή την κατάσταση μη αγάπης. Ίσως ήταν επειδή κάποιες φορές είχε παρατηρήσει, πως μερικοί άντρες και μερικές γυναίκες που είχαν κι αυτοί παιδιά στο κουτάκι που ζούσαν, δεν ήταν ακριβώς όπως αυτοί οι δικοί της. Μερικοί θέλω να πω φαίνονταν καλύτεροι. Ειδικά αυτή η γυναίκα με το μικρό αγόρι στο απέναντι κουτάκι.

Μ'αυτούς τους δυο περνούσε την ώρα του το κορίτσι, κοιτώντας τους από το παράθυρο του μπάνιου όταν κλειδωνόταν εκεί μέσα για να μην γίνει κανένα χειρότερο κακό.

Αυτή η γυναίκα, καμία φορά δεν άπλωνε το χέρι της στο αγόρι, παρά μόνο όταν το άγγιζε στην πλάτη του ή στο κεφάλι με έναν τρόπο που δεν έμοιαζε να το ενοχλεί. Ή κάποιες φορές έβαζε το στόμα της πάνω στο μάγουλο του με έναν τρόπο που το έκανε να χαμογελάει. Συν τοις άλλοις, του έδινε κάθε μέρα κάτι να φάει και το κορίτσι σκεφτόταν πως μάλλον αυτός ήταν ο λόγος που το κορίτσι δεν είχε ποτέ συναντήσει το αγόρι στα σκουπίδια.

Το κορίτσι συχνά αναρωτιόταν αν ποτέ κανείς είχε δει τι συμβαίνει μέσα στο κουτάκι που ζούσε αυτή και η γυναίκα και ο άντρας στους οποίους άνηκε.

Μια μέρα, το κορίτσι ένιωσε πολύ, μα πάρα πολύ κουρασμένο. Ποτέ κανένας άνθρωπος δεν το είχε αφήσει λίγο να ξεκουραστεί. Και τότε, θυμήθηκε που της είχαν πει για εκείνον τον άντρα που πήδηξε από το παράθυρο στον έκτο, πως κοιμήθηκε για πάντα.

Σκίτσο της Σπυριδούλας Ζάχου για την παράσταση Storytelling, Μάιος 2012