Θρηνώ
για τη χαμένη μας ευτυχία που εξαντλήθηκε
ανεπιστρεπτί
στα χρόνια της αθωότητας.
Τότε που ένα βιβλίο ήταν ολόκληρο σύμπαν,
ο ύπνος μας γαλήνιος και ξεκουραστικός
και η μόνη μας στιγμή μελαγχολίας το
ξύπνημα για το σχολείο.
Στο τώρα, είμαστε
μεγάλοι, η χαρά μικρή και όλοι ορφανοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου