Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΒΡΙΣΚΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΕΝΟΣ ΜΥΘΙΚΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΑ

Κάποτε μέσα στους αιώνες υπήρχε μια γυναίκα, που δεν έβρισκε τις λέξεις. Το γεγονός αυτό, της έκανε πάρα πολύ δύσκολη τη ζωή, αφού είχε και ήθελε τόσα να πει, από πάντα σχεδόν, αλλά ποτέ δεν τα κατάφερνε. Τα χρόνια περνούσαν και η γυναίκα συσσώρευε μέσα της λέξεις, φράσεις και προτάσεις που ποτέ δεν είχε μπορέσει να ξεστομίσει. Στο μυαλό της στροβιλίζονταν άναρχα γραμματάκια, κόμματα, τελείες, θαυμαστικά και διάφορα άλλα σημεία στίξης.

Οι άλλοι άνθρωποι φυσικά δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν μαζί της και την απέφευγαν με την πρόφαση ότι ποτέ δεν τους λέει αυτά που θέλουν να ακούσουν. Τη ρωτούσαν κάτι και αυτή δεν απαντούσε καθόλου ή τέλοσπάντων δεν απαντούσε τίποτα συγκεκριμένο και σαφές.

Η ανικανότητά της να βρίσκει τις λέξεις, έκανε κάποια στιγμή τους άλλους να πιστεύουν πως δεν μπορεί να κατανοήσει αυτά που της λένε. Κάποια στιγμή, όλοι βαρέθηκαν και δεν της απηύθυναν καν το λόγο. Εκτός από έναν.

Αυτός ο άντρας, ήταν ο πιο καλός περιγραφέας στον κόσμο. Δηλαδή, μπορούσε πάντα να αποδώσει την αλήθεια με έναν μοναδικό τρόπο. Μπορούσε να κάνει αυτούς που τον άκουγαν να φαντάζονται ακριβώς αυτό που είχε δει ή είχε βιώσει ο ίδιος, με εξωφρενική ακρίβεια. Ήταν φοβερός στο να βρίσκει τις λέξεις.

Όλοι μαγεύονταν από τις διηγήσεις του και δεν χόρταιναν να τον ακούν, αφού τους προκαλούσε απολύτως ζωηρά συναισθήματα χωρίς καμία δική τους, προσωπική συμμετοχή, απλά και μόνο με το να κάθονται να τον ακούν.

Αυτός ο άντρας δεν ένιωθε καμιά εκτίμηση για το κοινό του. Τους πίστευε όλους τεμπέληδες, ευθυνόφοβους. Σκεφτόταν πως αντί να βγουν έξω και να συλλέξουν μόνοι τους τα θαύματα της ζωής, κάθονταν με προσηλωμένο το βλέμμα τους στο στόμα του και εντυπωσιάζονταν με τις δικές του ιστορίες άκριτα, εξαρτημένα σχεδόν.

Πάντοτε βέβαια, απολάμβανε να έχει απέναντί του πλήθος που να τον παρακολουθεί σαδιστικά, όμως αυτός πιο πολύ ήθελε να είναι κάπου εκεί η γυναίκα που δεν έβρισκε τις λέξεις.

Εκείνη, όποτε πήγαινε να τον ακούσει, καθόταν ακριβώς απέναντί του έτσι ώστε να μπορεί να τον κοιτάει ακριβώς μέσα στα μάτια. Αυτός, έκανε το ίδιο. Γιατί πραγματικά, αυτή μόνο, τολμούσε να απαντήσει, να σχολιάσει και να κρίνει αυτά που άκουγε, να αποφασίσει αν θέλει να τον πιστέψει ή όχι, αν θέλει να συμμεριστεί τις ιδέες του, τις εντυπώσεις του, αν θέλει να απολαύσει το ίδιο μ 'αυτόν τις περιγραφές του. Αυτή, που δεν έβρισκε ποτέ τις λέξεις, ποτέ, ποτέ όπως αυτός.

Αυτή τη γυναίκα έβλεπε ο άντρας ,μόνο, με πραγματικό ενδιαφέρον. Μόνο σ 'αυτήν ήθελε να απευθύνεται. Αυτή μόνο έβλεπε σ 'αυτόν όλα αυτά που οι άλλοι αγνοούσαν.

Κι έτσι ήρθε και γι 'αυτόν επιτέλους η μέρα, που θα είχε την ευκαιρία να περιγράψει με τα πιο εύστοχα λόγια που έχουν εφευρεθεί ποτέ, την αγάπη.

Αμέσως, πληροφόρησε το κοινό του πως ήταν έτοιμος να τους χαρίσει την πιο συγκλονιστική περιγραφή που θα μπορούσε ποτέ. Η κοσμοσυρροή για αυτό το γεγονός ήταν πρωτοφανής. Ήταν όλοι εκεί και οι φίλοι τους και οι φίλοι των φίλων τους και περίμεναν με προφανή αγωνία και αναστάτωση να ξεκινήσει ο περιγραφέας να μιλάει γι 'αυτό που περίμεναν διακαώς.

Όμως αυτός δεν θα ξεκινούσε αν δεν έκανε την εμφάνισή της πρώτα, η γυναίκα που δεν έβρισκε τις λέξεις.

Λίγο αργότερα, η γυναίκα εμφανίστηκε, προχώρησε ανάμεσα στο πλήθος και έκατσε μπροστά και απέναντί του, ακριβώς στο σημείο που μπορούσε να τον κοιτάει μέσα στα μάτια. Και εκείνη ακριβώς ήταν η ώρα που ο περιγραφέας επρόκειτο να μιλήσει για την αγάπη.

Μα ήταν τόσο μεγάλη η συγκίνηση, που δεν βρήκε τις λέξεις.

Από την παράσταση Storytelling, Μάιος 2012