ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟ ΤΣΑΪ ΣΤΗ ΓΑΖΙΑ

Ανάμεσα στις μικρές ανακοπές
οι κόρες μου έβγαίναν απ 'την ομίχλη
και προσπαθούσα να εστιάσω στο στόμα του
που ανοιγόκλεινε σαν κάτι να μου έλεγε.
Η φωνή του δε γυρνούσε στα τύμπανά μου ή ίσως την εισέπραττα
σε υπέρηχη μορφή.
Εγκλωβισμένη στον άλλο μου κόσμο, αυτόν τον ψυχεδελικό
πίστεψα για λίγο σε μια απίθανη ένωση
όπου μικρά φωτεινά σωματίδια
ξεχύνονται από το πάνω μέρος του ενός κεφαλιού στο άλλο
μέχρις ότου συμβεί μια γαλήνια μικροέκρηξη.
Παράλληλα το τσάι μου άλλαζε γεύσεις και φθορίζοντα χρώματα
κι εγώ κοιτώντας τον εαυτό μου απ' το απέναντι τραπεζάκι
μεταμορφωνόμουν σε γυναίκες που δεν είμαι κανονικά
για τον φτάσω.
Αυτός παρέμενε με εξωφρενική ακρίβεια ακέραιος
επιβάλλοντας την καλά αλφαδιασμένη τελειότητα του.
Εγκαταλείποντας το τοπίο που έσκασε με θόρυβο
μέσα στην πραγματικότητα
μου κέρασε εκείνο το παραισθησιογόνο τσάι,
μου χάρισε ένα baroque ερωτηματικό
και συνέχισα μόνη, χωρίς πριν και μετά.

 

Σκίτσο της Σπυριδούλας Ζάχου