Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Η θεία μου Λ.Μ.

Η θεία μου Λ.Μ. είναι μια γυναίκα δηλητήριο.
Εννοώ πως αρκεί μόνο λίγο να σου μιλήσει μ' αυτόν τον απαίσιο τρόπο της,
κι έπειτα νιώθεις σαν να 'φαγες τοξικά οστρακοειδή
ή κοτόπουλο με σαλμονέλα.
Το ξέρω πως επιμένω μα, στ' αλήθεια,
μετά έχεις όλα τα συμπτώματα.
Τάση για εμετό, πόνο στην κοιλιά,
σχεδόν και πυρετό.
Τόσο σιχαμερή γυναίκα είναι.
Όλοι όσοι τη γνώρισαν λένε γι' αυτή:
ω! πόσο κακιά!
Και αυτοί είναι τόσοι πολλοί,
που το έχουν διαδώσει και έχουν κάνει κι άλλους που δεν τη γνωρίζουν να το λένε.
Εγώ συμφωνώ πάντα και επιβεβαιώνω πως ναι, έχουν δίκιο.
Όταν θυμάμαι τί σόι άνθρωπος είναι, σκέφτομαι πως δεν θα πάω ούτε στην κηδεία της σαν πεθάνει,
αλλά μετά αναγνωρίζω πως αυτή είναι μια θρασύδειλη σκέψη
και αποφασίζω πως πρέπει να την εκδικηθώ πριν το μοιραίο
κι όχι μετά!
Έτσι, τη φαντάζομαι βαριά άρρωστη σ' ένα κρεβάτι,
ετοιμοθάνατη δηλαδή,
να σηκώνει το ακουστικό και μετά βίας να μπορεί να πληκτρολογήσει το τηλέφωνό μου.
Και να μου λέει,
κορίτσι μου, μονάκριβή μου ανεψιά, μόνο εσένα έχω στον κόσμο
αν και έχει παιδιά αλλά πες πως είναι κάπου πολύ μακριά, λόγου χάρη στην Αυστραλία,
τέλοσπάντων, να μου λέει, “μονάκριβη-μόνο εσένα έχω-έλα να με βοηθήσεις-πεθαίνω-πεθαίνω...”
κι εγώ τότε να της απαντώ αυστηρά,
Μα όχι, όχι, είναι αδύνατο. Τί κρίμα, θα έρθω να σ' επισκεφτώ κάποια άλλη φορά.”
ενώ γνωρίζω πως ο θάνατός της είναι ζήτημα ωρών.
Το καλύτερο απ' όλα βέβαια θα ήταν να διαβάσει κάπου αυτό το ποίημα
και να καταλάβει πως αναφέρεται σ' αυτή,
πως αυτή είναι η θεία Λ.Μ., αφού δεν έχω άλλη θεία μ' αυτά τα αρχικά
και τότε θα νιώσει πολύ άσχημα.
Όχι τόσο που λέω αυτά τα φρικιαστικά πράγματα
όσο που την εκδικούμαι μ' έναν τέτοιο τρόπο
που κανένας δεν θα με κατηγορήσει γι' αυτό,
αλλά όλοι θα πουν “α, τί χαριτωμένο ποίημα!”

1 σχόλιο: